امروزه با پیشرفت چشمگیر صنعت و تکنولوژی بتن و توسعه فناوری نوین در زمینه مصالح و افزودنی های بتن، امکان تولید و دستیابی به بتنی با حداقل نفوذپذیری و مقاومت مکانیکی بالا میسرشده است. ویژگی های مقاوتی و مشخصات مکانیکی و پایایی بتن حاوی افزودنی های خاص درمقایسه با بتن های معمولی، مطلوب تر است و همین امر باعث می گردد تا در سازه های مهم به دلیل هزینه های نگهداری بالا در طول زمان، از بتن-های پرمقاومت حاوی افزودنی های جدید استفاده گردد. برای مقابله کردن با ترک خوردگی بتن در سنین اولیه و فراهم آوردن آب کافی برای فرآیند هیدراسیون برای کسب مقاومت کافی (28روزه)، روش های مختلفی از عمل آوری بتن به جهت بالا نگه داشتن رطوبت نسبی داخلی بتن، وجود دارد که یکی از این روش ها افزودن پلیمر جاذب رطوبت به بتن می باشد. افزودن پلیمر جاذب رطوبت به بتن باعث افزایش رطوبت نسبی و در نتیجه کاهش نیروی کششی حفرات در زمانی که بتن در حال سخت شدن است و همچنین کاهش انقباض خود به خودی بتن می شود. هدف از تحقیق حاضر، بررسی و مقایسه خصوصیات مکانیکی نمونه های بتنی حاوی پلیمر جاذب رطوبت می باشد. در این پژوهش با تغییر پارامترهایی نظیر درصد استفاده از پلیمرهای جاذب رطوبت، اندازه دانه ها، مقدار آب اضافه برای عمل آوری و کامل شدن فرآیند هیدراسیون و در نهایت تشخیص بهترین طرح اختلاط به لحاظ خواص مکانیکی بتن به بررسی اثرات پلیمرهای جاذب رطوبت بر روی بتن پرداخته می شود. برای دستیابی به این اهداف با انجام آزمایش های لازم بر اساس استاندارد های مربوطه، به مقایسه، بررسی و تحلیل عملکرد طرح اختلاط های مختلف پرداخته می شود. نتایج این بررسی ها نشان می دهد که پلیمر جاذب رطوبت باعث افزایش مقاومت فشاری، کششی، خمشی و مدول الاستیسیته و همچنین کاهش ریز ترک ها ،خود جمع شدگی و انقباض بتن می شود. در ضمن بهترین طرح اختلاط در این بررسی ها شامل نمونه با 6/0 درصد مواد سیمانی پلیمر جاذب رطوبت و ریزدانه تر می باشد.
