فقهای شیعه در طول تاریخ فقه، نسبت به حکم همکاری با حاکمان - بویژه حاکمان جور- رأی واحدی نداشته اند. تا پیش از شیخ مفید، حرمت این همکاری مورد اتفاق فقهای شناخته شده شیعه بوده است اما وی، در این رأی تجدید نظر نمود. پژوهش حاضر در جهت بررسی و شناسایی علت تغییر رویکرد شیخ مفید نسبت به همکاری با سلطان جائر در مقایسه با عالمان شیعه دوره های پیش از او، روش هرمنوتیک قصدگرای اسکینر را انتخاب نموده که به دلیل توجه به متن و زمینه این تغییر و همچنین موضوع هنجارهای مرسوم، بسیار مناسب به نظر می رسد. با اتخاذ این روش، آزمودن این فرضیه که "شیخ مفید به خاطر تغییر شرایط حاکم بر جامعه اسلامی و فرصتی که آل بویه برای شیعیان ایجاد نموده بود، هنجار مرسوم حرمت همکاری با سلطان جائر را تغییر داده و آن را به جواز و حتی وجوب همکاری براساس شرایطی خاص تبدیل نموده است"، اساس پژوهش حاضر قرار گرفته است.
