اخلاق همه رفتارها و ملکات نفسانی را در بر می گیرد ؛همه رفتارهای که قابل مدح و ذم باشند - خواه ناظر به رابطه انسانها با یکدیگر یا رابطه انسان با خدا یا رابطه انسان با خود باشد - در قلمرو اخلاق قرار می گیرند . سیاست نیز عبارت است از : اتخاذ تدابیری جهت اداره جامعه انسانی و هدایت آن به کمال و سعادت . با توجه به این تعاریف رفتار و تصمیمات سیاسی ، داخل در قلمرو داوری های ارزش اخلاقی قرار میگیرد و سیاست مسئله ای است اخلاقی.بنابراین از میان دیدگاه های مختلف درباره رابطه اخلاق و سیاست دیدگاهی را انتخاب نمو دیم که قائل به اصالت اخلاق است. این دیدگاه علاوه بر اینکه مورد قبول بسیاری از اندیشمندان مسلمان وحکمای یونان باستان می باشد بزرگترین مدافع و مروج آن امیرالمومنین علی علیه السلام است که در عرصه نظر و عمل از این نظریه دفاع نمود. در این دیدگاه رفتارها و تصمیمات سیاسی به عنوان افعال اختیاری انسان مورد ارزش گذاری اخلاقی قرار می گیرند ؛زیرا رفتارهای سیاسی همانند رفتارهای اخلاقی در رساندن انسان به سعادت و کمال نقش ایفا می کنند. نتیجه اینکه ارزش های اخلاقی در همه جا وبرای همه افراد، اعم از زمامداران و شهر وندان، یکسان است و هر چیزی که برای مردم فضیلت به حساب می آید برای دولت مردان و مسئولان نیز فضیلت به حساب می آید و هر چیزی که برای دولت مردان و مسئولان زشت و نکوهیده است ،برای مردم عادی نیز زشت و نکوهیده است . در نظام سیاسی - اخلاقی اسلام با توجه به نقش خطیر مسئولان در تأمین سعادت شهروندان ،وظایف سنگینی بر عهده مردم در انتخاب مسئولان گذاشته شده است .لازم است مردم به انتخاب مسئولانی اقدام نمایندکه علاوه بر لیاقت و کاردانی از اوصاف عالی اخلاقی و انسانی و همچنین :بردباری،استقامت،تواضع،عطوفت ،ساده زیستی برخوردار باشند. مردم و مسئولان برای تحقق جامعه اخلاقی در قبال یکدیگر وظایفی دارند که لازم است هر کدام به نوبه خود به وظایف اخلاقی خویشتن جامه عمل بپوشانند. مسئولان نیز در رفتارها و تصمیمات خود ضمن عمل به دستور العمل های قرآن کریم و سنت پیامبر اکرم صل الله علیه وآله و ائمه معصومین مواظب باشند که شیرینی و جذابیت قدرت و ریاست آنها را دچار لغزش ننمایند وبه تباهی و نابودی نکشاند.
