بتن خودتراکم، بتنی با روانی و قابلیت عبور و پرکنندگی بالا است که از مخلوطی بسیار همگن و پایدار برخوردار است و بدون نیاز به هیچ گونه لرزاننده داخلی و خارجی و تنها براثر وزن خود، متراکم می شود. بتن خودتراکم ازلحاظ عملکرد و خواص مکانیکی مشابه بتن معمولی است و از تردی و عدم باربری بعد از ترک خوردگی رنج می برد که این امر سبب می شود که بتن خودتراکم در سازه هایی که در معرض انفجار و ضربه هستند عملکرد مناسبی نداشته باشد. افزودن الیاف راهکاری مؤثر در بهبود خواص مکانیکی و رفع تردی و عدم باربری بعد از ترک خوردگی و به تبع آن بهبود خاصیت ضربه پذیری بتن می باشد. در پژوهش حاضر، به منظور بررسی اثر الیاف بر مقاومت ضربه ای بتن خودتراکم، از سه نوع الیاف فولادی دوسر قلاب، پلی پروپیلن تابیده و پلی پروپیلن موجدار در قالب پنج گروه استفاده شده است. سه گروه اول از سه الیاف مذکور به صورت تکی و یک گروه از ترکیب الیاف فولادی دوسر قلاب و الیاف پلی پروپیلن تابیده و گروه دیگر از الیاف فولادی دوسر قلاب و الیاف پلی پروپیلن موجدار، تشکیل می شوند. از هر گروه نیز سه نسبت وزنی متفاوت برای افزودن به بتن در نظر گرفته شده است که با احتساب طرح بدون الیاف به عنوان نمونه شاهد، مجموعاً 16 طرح اختلاط مجزا موردبررسی قرارگرفته است. نتایج آزمایش های اسلامپ و قیف V نشان می دهد، افزودن الیاف به بتن خودتراکم موجب کاهش کارایی و قابلیت پرکنندگی بتن می شود. افزودن الیاف به صورت تکی به بتن، باعث کاهش جزئی مقاومت فشاری می شود، ولی استفاده از الیاف به صورت ترکیبی مقاومت فشاری را افزایش می دهد. نتایج آزمایش های مقاومت کششی و خمشی نشان دهنده تأثیر مثبت افزودن الیاف فولادی دوسر قلاب بر خواص مذکور می باشد این در حالی است که سایر انواع الیاف و ترکیبات آن ها مقاومت کششی و خمشی را کاهش می دهند. افزودن الیاف به طورکلی کرنش پذیری و جذب انرژی در بتن را بالا می برد، به طوری که نتایج آزمایش وزنه افتان نشان دهنده مقاومت در برابر ضربه به مراتب بالاتر در نمونه های حاوی الیاف، نسبت به نمونه شاهد است. به طوری که در طرح حاوی الیاف ترکیبی فولادی و پلی پروپیلن، انرژی جذب شده بعد از وقوع اولین ترک تا گسیختگی نمونه، 600 برابر بیشتر از نمونه شاهد است. نتایج آزمایش پرتابه نفوذگر بیانگر افزایش شاخص مقاومت ضربه ای دینامیکی در پی افزودن الیاف به بتن
