هنرهای بومی، قومی و کاربردی یکی از زبده ترین و پسندیده ترین محمل ها برای نگاهداشت و معرفی هویت هنری بومی، قومی و در سطحی فراتر ملی است. مرتفع کردن نیاز روزمره ی زندگی، جوهر وجودی و رسالت برجسته ی آفرینش دست ساخته ها و دست بافته هاست. از این میان قالی دست بافت ایرانی جایگاهی خاص دارد. قالی ایرانی به عنوان تنها برند فرهنگی ایران از سوی آنکتاد ، در دنیا شهرت جهانی داشته و در ایران در مناطق مختلف با سبک ها و شیوه های بافت و هم چنین رنگ ها و طرح و نقش های خاص خود، صاحب برندهای قومی و هویتی مختص به خویش دارد. قالی های دست بافت چهارمحال و بختیاری با سه سبک بافت شهری، روستائی و عشایری و نیز رنگ ها و طرح و نقش های مختلف و متنوع و مختص هریک از نواحی تابع، جایگاهی ممتاز در بین مناطق قالی بافی ایران دارد. یکی از پدیده های طبیعی، زیبا و ارزش مند نظام بافندگی قالی های چهارمحال و بختیاری که در گذشته رواجی فرآوان داشت و البته امروز از دایره ی بافت تقریباً خارج و رو به فراموشی نهاده است، قالی های خودرنگ است که از پشم های خودرنگ و به ویژه قهوه ای و طیف های آن یعنی قهوه ای روشن(باز) و تیره(سیر) و نیز کِرِم(شیری) بافته می شوند. البته به طور محدود از پشم های سفید و سیاه نیز استفاده می شود. متأسفانه در اثر بی توجهی و غفلت از ویژگی های این نوع از قالی ها هم چون ابعاد زیبایی شناختی، اقتصادی و ظرفیت ها و قابلیت های بالای قالی های خودرنگ، این نوع از قالی های دست بافت چهارمحال و بختیاری رو به فراموشی نهاده است، اما با استفاده از خلاقیت و نوآوری در قالب کارآفرینی بومی هنر، مجدداً می توان بر احیاء و بازآفرینی مجدد این نوع از قالی ها به عنوان بخشی از هویت هنری و میراث-فرهنگی تمرکز کرد. این تحقیق از نظر هدف بنیادین و از نظر روش، توصیفی - تحلیلی است. مطالعه، معرفی، توصیف و ارائه ی پیشنهاد برای احیاء قالی های خودرنگ استان چهارمحال و بختیاری، هدف این مقاله بوده و شیوه ی گردآوری اطلاعات به صورت میدانی و کتابخانه ای است.
