اوّلین نمایشنامه ی پینتر با عنوان اتاق حاوی شخصیّت پردازی منحصر به فرد پینتر است که قابلیّت تحلیل از منظر های مختلف را دارد. آنچه بر صحنه می آید، معلول هایی بدون ذکر علّت ها است که به منتقد امکان خوانش های متعدد را می دهد. در حالی که این نمایشنامه ی نسبتاً کوتاه از منظر های هستی شناسی، اقتصاد و تنازع طبقاتی، فمنیسم و روانکاوی فرویدی مورد بررسی قرار گرفته است، به کارگیری مراحل رشد شخصیّت، مراحلی که بزرگسالی را در بر می گیرد، در خوانش آن مغفول واقع شده است. مقاله ی پیش رو نظریه ی رشد اریک اریکسون را به عنوان مبنای نظری اتّخاذ می کند تا از طریق گفتگو ها و انگیزه های شخصیّت اصلی داستان، خلأ های شخصیّتی او را بررسی نماید و به علّت های پنهان اعمال او دست یابد. برخلاف نظریه ی رشد فروید که دوران کودکی را در بر می گیرد، نظریه ی روانی-اجتماعی اریکسون از دوران کودکی تا اواخر بزرگسالی را شامل می شود و امکان بررسی دوره ی بزرگسالی شخصیّت شصت ساله ی اتاق را فراهم می سازد. از آنجا که در نظریه ی اریکسون، لازمه ی ورود به هر مرحله از رشد، عبور موفّق از مراحل قبلی است، تحقیق پیش رو چرایی اضطراب های شخصیّت داستان در دوره ی بزرگسالی را در ناتوانی های او در گذر از مراحل مختلف رشد جستجو می کند. بدین منظور، کیفیّت های اعتماد، مراقبت، صمیمیّت و هویّت که مشخّصه های برخی از مراحل اریکسون است، در تحلیل شخصیّت داستان به کار گرفته می شود.
