کودک سه تا شش سال در دوره‌ای قرار دارد که در خانواده نزد پدر ومادر و برادران و خواهران یا در مراکز مهد و کودکستان آموزش غیر رسمی می ببیند. او در این دوره در حال نمو، بالیدگی و رشد، کسب توانایی‌های حسی، حرکتی، مهارت‌های حرکتی اجتماعی شدن، و منطقی شدن است. شاید بتوان گفت، رشد جسمی و حرکتی نسبت به سایر ابعاد رشدی کودک در این دوره از اهمیت بالاتری برخودار است. یعنی توجه والدین ومربیان باید بیشتر برای پرورش آن مصروف شود. علت این است که تمامی دستگاه های بدنی چون دستگاه استخوانی، عضلانی، عصبی و...در حال نمو، بالیدگی و رشد هستند. یعنی علاوه بر افزایش اندازه و وسعت آن‌ها، کارکرد،کیفیت و بکارگیری آن‌ها در زندگی روزانه در حال پیشرفت و توسعه است. همچنین حواس بینایی، شنوایی، حس عمقی و..در طول این دوره پیشرفت و تکامل می یابد. همینطور توانایی‌های ادراکی چون ادراک حسی، یکپارچگی حسی؛ در تعاقب آن‌ها در حال پیشرفت است. توانایی‌های ادراکی حرکتی چون هماهنگی اندام‌ها با یکدیگر ادراک طرح و زمینه، آگاهی فضایی، زمانی و تعادل بر پایه تحول حسی بدرستی پیشرفت می کنند. در ادامه این پیشرفت‌های سالم است که توانایی‌های شناختی چون تعقل و تفکر و قدرت استدلال کودک سامان می یابد. پیشرفت سالم در این هرم رشدی ضمانت پیشرفت شناختی است و زمینه ای برای پیشرفت ایمانی و معنوی کودک در دوره‌های بالاتر(نوجوانی)است. بنابراین، پاسداری از این قابلیت‌های زیست شناختی و روان شناختی در حال رشد منجر به رشد سالم ارزش های زیست شناختی، معنوی و ایمانی در کودک می شود.مربیان با رویکردی یکپارچه
