همواره در فلسفه پرسش از نسبت میان اصل / فرع، حقیقت / واقعیت ، از پیچیده ترین و قدیمی ترین مباحث میان متفکران بوده است . آغاز این گفتمان به شکل طرح پرسشی از نسبت هنر با واقعیت در آثار افلاطون پدیدار شد و تا شروع عصر مدرن تدام یافت. در نظریه افلاطون هنر به ناچار تقلیدی از طبیعت بود اما با سیر تحولات اساسی فکری و فلسفی در دوره رنسانس که ذیل فلسفه دکارت به سرانجام رسید جایگاه سوژه و نوع دریافت ذهنی او از واقعیت تعیین کننده ماهیت هنر گردید. برداشت فاعل شناسا از واقعیت بیرونی باعث شکل گیری نظام تصویری جدیدی با نام «پرسپکتیو» گردید و بدین شکل نظام بازنمایی از یک گفتمان فلسفی به یک گفتمان تکنیکی تغییر ماهیت داد. در دوران پسامدرن شاهد بروز سبکی از نقاشی هستیم که با استفاده از انواع پرسپکتیو منجر به شکل گیری فرمی از هنر شد که تنها با حضور مخاطب تعامل گر مفهوم در اثر کامل می گردد ، در نتیجه این پرسش مطرح شد که سیر تحول نظام بازنمایی افلاطونی چگونه منجر به شکل گیری نقاشی سه بعدی تعاملی گردید؟ بر اساس مقاله حاضر که به استناد به منابع معتبر و شیوه کیفی انجام گرفته در صدد است تا به شیوه توصیفی - تحلیلی ضمن مطالعه سیر سیال نظام بازنمایی در زیر متن هنر غرب نحوه بازنمایی را در نقاشی تعاملی سه بعدی واکاویی نماید. نتیجه آنکه نظام بازنمایی به مرور و با گسست از گفتمان فلسفی به یک جریان علمی، روشنفکری و تکنیکی مبدل گردید. پیوند سه مولفه هنر(نقاشی)، علم (پرسپکتیو) و جریان سیاسی در هنرجدید (هنر تعاملی) منجر به شکل گیری نوعی از نظام تصویری سه بعدی تعاملی گردید.
