هدف این مطالعه اثر کانون توجه درونی و بیرونی بر عملکرد و ادراک از خستگی (فشار) در سالمندان بود. بدین منظور30 سالمند زن65 الی70 سال شهر اراک به عنوان نمونه بشیوه دردسترس انتخاب و به طور تصادفی در سه گروه توجه درونی، گروه توجه بیرونی و گروه کنترل قرار گرفتند. روش پژوهش نیمه تجربی از نوع کاربردی، با پیش آزمون و پس آزمون با 2 گروه تجربی و یک گروه کنترل بود. از چک لیست اطلاعات شخصی، فرم رضایت نامه شرکت در پژوهش، گونیامتر، کرنومتر، آزمون سنجش میزان عملکرد وال سیت (لاهسی و شروود، 2011) و مقیاس ادراک فشار بورگ (1982)، به عنوان ابزار پژوهش استفاده شد. طی یک جلسه پس از آموزش، گروه کانون توجه درونی به مچ پاهای خود و گروه کانون توجه بیرونی بر دایره ای کاغذی روی دیوار هنگام اجرای حرکت (آزمون وال سیت) توجه نمودند. حین آزمون عملکرد با گونیامتر زاویه مفصل زانو و مچ پای شرکت کنندگان دائم اندازه گیری و مقیاس ادراک فشار تکمیل شد. نتایج آزمون تحلیل کوواریانس نشان داد بین عملکرد گروه های کانون توجه درونی، بیرونی و کنترل بر عملکرد (364/0=p) و ادراک از فشار (089/0=p) تفاوت معنی داری وجود ندارد، یعنی کانون توجه درونی و بیرونی بر عملکرد و ادراک از فشار سالمندان اثر معنی داری ندشت. و نیز بین اثر کانون توجه درونی و بیرونی بر عملکرد و درک از فشار تفاوت معنی داری مشاهده نشد. یافته ها تعمیم پذیری آثار مفید کانون توجه درونی و مخصوصاً بیرونی را تحت شعاع قرارداد. بنابراین پیشنهاد می شود نتایج با احتیاط تعمیم و پژوهش های بیشتری روی ساغلمندان در این زمینه انجام گیرد.
