هدف پژوهش حاضر، بررسی تأثیر آموزش و تمرین شنا بر حس حرکت پسران با اختلال بینایی بود. پژوهش حاضر ازنوع نیمهتجربی با طرح پیشآزمون و پسآزمون بود. شرکتکنندگان پسران با اختلال بینایی عضو انجمن نابینایان شهرستان اراک بودند. تعداد 20 پسر سالم نابینا بهصورت هدفمند انتخاب شدند و بهصورت تصادفی در دو گروه تجربی ) 10 نفر( و کنترل ) 10 نفر( قرار گرفتند. برای ارزیابی حس حرکت از آزمون تنظیم زاویه دست برتر بهرامی ) 1389 ( استفاده شد. برای هر دو گروه پیشآزمون اجرا شد. گروه تجربی در جلسههای تمرین بهمدت 10 هفته )دو جلسه در هفته و هر جلسه 60 دقیقه( شرکت کردند؛ اما برای گروه کنترل تمرین خاصی درنظر گرفته نشد. پس از اتمام دوره تمرینی، پسآزمونهای حس حرکت در همان محیط اندازهگیری شدند. برای تعیین طبیعیبودن دادهها از آزمون شاپیرو- ویلک، برای محاسبه میانگین و انحراف استاندارد از آمار توصیفی و برای تعیین اختلاف درونگروهی و بینگروهی پیشآزمون و پسآزمون، بهترتیب از آزمونهای تی همبسته و تی مستقل در سطح معناداری ) 0.05 ≥ P ( استفاده شد. آزمون تی همبسته اختلاف معنادار متغیرهای حس حرکت در گروه تجربی را نشان داد ) 0.05 ≥ P (؛ درحالیکه نمرات حس حرکت گروه کنترل اختلاف معناداری را نشان نداد ) 0.05 ≥ P (. همچنین، در پیشآزمونهای حس حرکت بین دو گروه تجربی و کنترل اختلاف معناداری مشاهده نشد؛ اما در پسآزمون، گروه تجربی عملکرد بهتری نسبت به گروه کنترل داشت ) 0.05 ≥ P (. نتایج پژوهش حاضر بیانگر این بود که تمرین شنا بر بهبود حس حرکت پسران با اختلال بینایی تأثیر دارد؛ بنابراین، بهنظر میرسد استفاده از آموزش و تمرین شنا در برنامههای ورزشی و توانبخشی افراد با اختلال بینایی میتواند فواید بسیاری داشته باشد.
