علیرضا بهرامی

چکیده زمینه و هدف: فردی که از جنبه حرکتی خوب تربیت شده باشد، قادر است تجربیات خود را در تمام رفتارهای زندگی بکارگیرد (20)، به نوعی که انسان یادگیری یک مهارت جدید را با استفاده از ویژگی های آموخته شده قبلی آغاز می-کند (18،ص258). اما آیا وزنه برداری می تواند شرایط مناسب جهت تربیت حرکتی خوب و کسب تجربیات موثر را برای وزنه برداران فراهم کند؟ هدف از پژوهش حاضر بررسی میزان یادگیری یک مهارت ورزشی جدید در وزنه برداران می باشد. روش تحقیق: یک گروه تجربی (16 نفر) و یک گروه کنترل (18 نفر) به عنوان نمونه در پژوهش نیمه تجربی حاضر شرکت داشتند. جامعه آماری وزنه برداران و افراد معمولی غیرورزشکار جوان (1/809±21/38 سال) شهرهای اراک، گرگان و تهران بودند که به شکل داوطلبانه انتخاب شدند. استنباط یادگیری از طریق مشاهده دقت (آزمون ایفرد) و کیفیت اجرا (دستگاه تحلیل حرکت) انجام گرفت. جهت کسب اطلاعات ورزشی و پزشکی از پرسشنامه محقق ساخته، آسیب های عضلانی- اسکلتی و دست برتری نیز استفاده شد. تمرینات در سه جلسه اکتساب و 120 کوشش {4 قسمت، 10 تلاشی} طراحی شد. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از آمار توصیفی (همبستگی، میانگین، انحراف استاندارد) و استنباطی (تی مستقل، تی وابسته، تحلیل واریانس با اندازه گیری مکرر و تحلیل واریانس چند متغیری) با (0/05=?) انجام گرفت. یافته ها: گروه تجربی در اکتساب، یادداری و انتقال مهارت سرویس به شکل معنی داری متفاوت از گروه کنترل عمل کرد (0/022=Sig6/77=F). همچنین تحلیل داده های مربوط به هفت ویژگی مهم کینماتیکی مهارت سرویس چکشی در پس آزمون (جابجایی و سرعت زاویه ای مفصل شانه، جابجایی و سرعت زوایه ای مفصل آرنج، جابجایی و سرعت زوایه ای مفصل مچ دست و جابجایی خطی مفصل لگن) نشان داد؛ بین گروه تجربی با افراد گروه کنترل تفاوت معنی داریوجود داشت(0/955=Partial ?2 و 0/001=sig و 18/030=F). نتیجه گیری: بعد از آزمودن دو فرضیه مطرح شده این پژوهش می توان گفت: وزنه برداران در یادگیری یک مهارت ورزشی جدید ضعیف تر از افراد معمولی غیرورزشکار عمل کردند. اما چرایی آن نیاز به پژوهش های بعدی دارد.