موضوع عدالت از دیرزمان جز مهمترین مباحث و دغدغه‌های بشر و اندیشمندان اجتماعی و سیاسی بوده است. حضرت علی (ع) نیز به عنوان یکی از متفکران بزرگ اسلام همواره نامش قرین عدالت می‌باشد. این مطالعه توصیفی- تحلیلی با روش اسنادی و به دنبال تحلیل محتوای الگوهای سیاستگذاری فرهنگی معاصر و واکاوی سیره امیرالمومنین علی (ع) در نهج البلاغه در خصوص عدالت، به بررسی تطبیقی عدالت از این دو منظر می پردازد. علی (ع) همه نیکی ها را در سایه عدالتخواهی و عدالتگرایی دانسته و آن را شریفترین اصل در به کمال رساندن فرد و جامعه معرفی کرده اند؛ زیرا در پرتو عدالت است که همه چیز در مجرای صحیح خود قرار می گیرد و حق هر ذی حقی ادا می شود و بستر کمال برای همگان مهیا می شود و دولتها پایدار می شوند و جامعه آهنگ پیشرفت می گیرد. یافته ها حاکی از آن است که در سیاستگذاری فرهنگی معاصر، پیشرفت فرهنگی از مسیر سه سیاست فرهنگی یعنی هویت، حیات و امنیت فرهنگی محقق می شود و نگاه به عدالت بیشتر از مسیر رونق و توسعه حیات فرهنگی در سیاستگذاری فرهنگی قابل ردیابی است. همچنین نگاه به عدالت در نظام سیاستگذاری در سطح آرمان ها باقی مانده و در مرحله عملیاتی شدن ضعیف عمل می شود. در صورتی که عدالت از منظر علی (ع) گستره وسیعتری دارد و هدف غایی و اصل مهم و اساسی موثر بر هر سه عرصه توسعه فرهنگی یعنی هویت، حیات و امنیت فرهنگی است.
