طراحی و ساخت خاکریز روی بسترهای سست یکی از مسائل مهم در ژئوتکنیک به شمار می رود. از خصوصیات اصلی خاک های شل، تراکم پذیری زیاد و مقاومت برشی کم آنها می باشد. این امر سبب ایجاد تغییر شکل های طولانی مدت که در نتیجه باعث ناپایداری خاکریز و کاهش عمر مفید راه می گردد. به همین علت روش های گوناگونی برای بهبود پایداری خاکریز پیشنهاد می گردد، که از این میان می توان به تسلیح خاک اشاره کرد. در این پایان نامه ابتدا، با هدف بهبود ضریب اطمینان خاکریز مسلح گردیده توسط ژئوتکستایل با زوایای گوناگون و مستقر بر خاک شل مورد مطالعه قرار گرفته است. این موضوع با استفاده از روش المان محدود، مورد تجزیه و تحلیل قرار می گیرد. به همین منظور از پارامترهای مقاومتی خاک نظیر مدول الاستیسیته، نسبت پواسون، زاویه اصطکاک داخلی و چسبندگی، مقاومت کششی ژئوتکستایل و مشخصات هندسی راه جهت تجزیه و تحلیل پایداری خاکریز استفاده شده است. در نهایت برای بهینه سازی تمامی پارامترهای ذکر شده با الگوریتم زنبور عسل از رابطه ای که به کمک نرم افزارهای آماری بدست آمد استفاده گردید. نتایج به دست آمده حاکی از آن است، با تغییر زاویه ژئوتکستایل نسبت به افق در خاک درشت دانه باعث کاهش ضریب اطمینان خاکریز کاهش می شود. اما در خاک ریزدانه پس از مقداری کاهش، مجدداً شاهد افزایش ضریب اطمینان خواهیم بود. با توجه به بررسی نیروی محوری ایجاد شده در عناصر تسلیح کننده لایه اساس، نیروی کمتری را نسبت به لایه زیراساس متحمل می شود که در نتیجه جابه جایی جانبی کمتری در این لایه برای ژئوتکستایل مشاهده می شود. با توجه به تغییرات ایجاد شده در سطح خاکریز بیشترین میزان نشست مربوط به ابتدای شیب خاکریز و حداکثر جابه جایی افقی مربوط به پنجه خاکریز می باشد. همچنین با تغییر ملایم شیب خاکریز شاهد افزایش پایداری خاکریز خواهیم بود. لازم به ذکر است از بین پارامترهای در نظر گرفته شده برای مدلسازی، افزایش پارامترهای مقاومت برشی تاثیر به سزایی در بهبود ضریب اطمینان دارند.
