رضا مؤیدفر

افزایش میزان عبور و مرور در جادههای کشور و معابر شهری و همچنین سرمای شدید در زمستان باعث شده که عمر روسازیهای آسفالتی کاهش یابد و دلیل آن افزایش تعداد بارگذاری و انقباض و انبساط قشر آسفالتی در طول زمان است. هدف کلی این پژوهش، افزایش عمر روسازی جهت جهت بالا بردن کیفیت روسازی و کم کردن تعداد تعمیر و نگهداری در زمان مشخص و همچنین کاهش هزینههای مربوط به ساخت جادهها، استفاده از ماشین آلات، نیروی انسانی و ساخت بتن آسفالتی جهت روسازی میباشد. در این پژوهش برای رسیدن به اهداف مورد نظر از یک 2 سانتیمتری از سطح قشر آسفالتی رویه قرار / لایه ژئوتکستایل در روسازی آسفالتی استفاده شده است که در فاصله 5 دارد. مدل کردن این ایده در قالب ساخت 06 نمونه آسفالتی با ابعاد استاندارد قالب مارشال که به شکل استوانه به قطر 7 سانتیمتر میباشد انجام گرفته است. از این 06 نمونه 06 نمونه آن مسلح شده با ژئوتکستایل / 06 سانتیمتر و ارتفاع 5 و 06 نمونه دیگر در حالت عادی و بدون لایه ژئوتکستایل میباشد. جهت مقایسه عملکرد این دو نوع نمونه، آنها را تحت آزمایش استقامت مارشال که میزان استحکام و تغییر شکل را در حالت مسلح شده و مسلح نشده نشان میدهد و همچنین آزمایش کشش غیر مستقیم در شرایط یخبندان و عادی در حالت مسلح شده و مسلح نشده انجام گرفته برای چک کردن قابل SPSS است. در این پژوهش برای مدسازی دیتاهای حاصل از انجام آزمایشها ابتدا از نرم افزار برای گرفتن خروجی دیتاها برای GeneXproTools قبول بودن دیتاها استفاده شده است، سپس از نرم افزار 4.0 جهت بدست آوردن تابع مورد نظر جهت بدست آوردن مقادیر بهینه استفاده شده است. مهمترین MATLAB نرم افزار نتایج بدست آمده از این پژوهش نشان میدهد که، استقامت مارشال 2 نمونه آسفالتی تحت آزمایش استقامت مارشال با درصد قیر و تراکم برابر در حالت با زئوتکستایل )مسلح شده( بین 06 تا 06 درصد بیشتر بیشتر از حالت بدون ژئوتکستایل )مسلح نشده( است، میزان استقامت تحت آزمایش کشش غیر مستقیم در تراکم و درصد قیر برابر در حالت با ژئوتکستایل حدود 05 تا 05 درصد بیشتر از حالت بدون ژئوتکستایل است و میزان استقامت در آزمایش کشش غیر مستقیم با تراکم و درصد قیر یکسان در هردو حالت مسلح و غیرمسلح در حالت عادی )دمای محیط( حدود 2 برابر از حالت یخبندان است و همچنین میتوان با مدلسازی کردن دیتاهای حاصل از انجام آزمایش،