سیستم های حمل و نقل ریلی یکی از فنآوریهای پیشرفته در جوامع محسوب می شوند. از سالهای اولیه شکل گیری این فنآوری (1600 میلادی) یعنی آن زمانی که برای حمل زغالسنگ از معادن مورد استفاده قرار می گرفت، تلاشهای وسیعی به منظور پیشرفت و توسعه این سیستم انجام گرفته است. یکی از نقاط عطف در پیشرفت این فنآوری اختراع لکوموتیو بخار بوده است. ولیکن توسعه سفرهای تجاری و انبوه نزدیک به 200 سال بعد از شکل گیری این سیستم آغاز گردید. درحال حاضر قطارهای برقی سریع-السیر دارای بهره وری بسیار بالاتری نسبت به سیستمهای سنتی (لکوموتیوهای دیزلی و بخار) می باشند. قطارهای برقی سریع السیر دارای نسبت قدرت موتور به وزن بالاتر، نرخ شتابگیری سریعتر و تلاش کششی بیشتر در شیبهای طولانی خاص می باشند. از دیگر مزیتهای این نوع از سیستمهای حمل و نقل ریلی می توان به آلودگی صوتی کمتر، پایین بودن هزینه های نگهداری، کاهش مصرف سوخت و اثرات زیست محیطی اشاره نمود. تنها عیب اصلی این سیستم، هزینه بالای برقی کردن خطوط بسته به فاصله مابین محور خطوط رفت و برگشت و حجم ترافیک بار و مسافر در خطوط تحت بهره برداری می باشند. در حقیقت می توان گفت پیشرفت و توسعه سیستمهای حمل و نقل ریلی باید همزمان با توسعه سایر بخشهای سیستم اعم از زیرساختها، علائم و ارتباطات و سیستمهای امنیتی باشد.
