هزینه تعمیر و نگهداری راه ها، همواره بخش عظیمی از بودجه شهرداری ها و ادارات راه را به خود اختصاص می دهد. از این رو ایجاد سازوکاری که بتواند زنگ خطر را برای مسئولین، قبل از اضمحلال کامل روسازی و در زمان مناسب، به صدا درآورد، ضروری به نظر می رسد. برای سنجش کیفیت روسازی، روش ها و شاخص های مختلفی وجود دارد. هدف از این پایان نامه، طراحی مدلی برای پیش بینی وضعیت روسازی از طریق شاخص PCI می باشد. از میان عوامل متعددی که در خرابی روسازی موثر هستند، در این تحقیق متغیرهای حجم ترافیک (ADT)، سن روسازی و عرض معبر، مورد بررسی قرار گرفته اند. به عنوان مطالعه موردی، راه های درون شهری اراک برای ارزیابی، انتخاب شده اند. برای مدل سازی شاخصPCI، از دو روش جداگانه استفاده شده است. مدل اول از طریق فرآیند رگرسیون و با استفاده از نرم افزار SPSS و مدل دوم با بهرهگیری از مفهوم برنامهنویسی ژنتیکی ساخته شده است. همچنین برای بررسی تأثیر هریک از متغیرها بر مدل، تحلیل حساسیت انجام گرفته است. نتایج تحلیل حساسیت نشان می دهد که متغیر حجم ترافیک بیشترین تأثیر را بر تغییرات شاخص PCI دارد. برای بهینه سازی مدل نیز از الگوریتم ژنتیک استفاده شده است. از آنجا که بالاتر بودن شاخص PCI نشانه کیفیت بیشتر روسازی می باشد، هدف از انجام بهینه سازی در این مطالعه، دستیابی به بیشینه این شاخص در ازای متغیرهای تعیین شده است. در پایان نیز سعی شده تا سیستم مدیریت روسازی با سیستم اطلاعات مکانی (GIS) ترکیب شود تا نتایج تحقیق برای کاربران به طور عینی و ملموس، قابل استفاده باشد.
