گل های شاخه بریده دارای ارزش اقتصادی زیادی هستند، اما فسادپذیری بالایی هم دارند. تنفس بالا و حساسیت به آسیب دیدگی باعث شده است که به مراقبت های پس از برداشت خاص نیاز داشته باشند. پیری پس از برداشت عامل محدود کننده در بازارپسندی گل های شاخه بریده است و تلاش های زیادی برای افزایش عمر پس از برداشت گل ها با استفاده از تیمارهای شیمیایی مختلف انجام گرفته است. اما به دلیل سمیت اکثر مواد شیمیایی و آلودگی های زیست محیطی ناشی از آن ها، استفاده از ترکیبات طبیعی که فاقد اثرات جانبی بر انسان و محیط زیست و نسبتًا ارزان باشند، اهمیت فراوانی دارند. در این پژوهش تاثیر عصاره چغندر قرمز و اسید فولیک طی سه آزمایش بر عمرگلجایی گل های رز رقم های Rosa hybida cv.White Avalanche و Rosa hybrida cv. Samourai بررسی شد. صفات مورد ارزیابی شامل عمر گلجایی، وزن تر نسبی، مقدار محلول جذب شده نسبی، میزان آنتوسیانین، میزان کلروفیل، نشت یونی و محتوای نسبی آب برگ ها بود. نتایج نشان داد که عمر گلجایی و وزن تر نسبی رقم سفید (White Avalanche) در کل نسبت به رقم قرمز ( Samourai) بیشتر است. در گل های تیمار شده با عصاره چغندر قرمز هر چه غلظت بیشتر بود میزان آنتوسیانین اندازه گیری شده در گلبرگ ها بیشتر بود؛ اما در مقابل در غلظت های کمتر میزان محلول جذب شده و در نتیجه عمر گلجایی بالاتر رفت. این نتایج نشان می دهد که عصاره چغندر قرمز در غلظت های کمتر کارآیی بهتری از خود نشان می دهد و تاثیر مثبت تیمار با این عصاره در غلظت های کمتر پدیدار می شود. عصاره چغندر قرمز در غلظت های بیشتر هیچ گونه اثر مثبتی روی گل های رز ندارد، بلکه سبب خشکیدگی برگ ها، پژمردگی گلبرگ ها، بسته شدن آوندها، خم شدن گردن و در کل کوتاه شدن عمر گلجایی می شود. در آزمایش اسید فولیک وزن تر نسبی و میزان محلول جذب شده توسط گل ها در شاهد که شامل آب مقطر به علاوه دو درصد ساکارز بود در همه روز ها بیشتر بود و پس از آن غلظت 25 میلی گرم بر لیتر اسید فولیک بهترین عملکرد را داشت. از این نتایج می توان دریافت که با استفاده از تیمار اسید فولیک در غلظت های کمتر روی گل های شاخه بریده رز می توان انتظار عملکرد مثبت داشت.
