اگرچه میش مرغ در مقیاس جهانی در طبقه آسیب پذیر قرار می گیرد اما متاسفانه با وضعیت بسیار نگران کننده ای در ایران رو به رو می باشد. در مقیاس ملی و با توجه به معیار های کاهش جمعیت و زمان، معیار گسترۀ جغرافیایی حضور و سایر معیارهای اتحادیۀ جهانی حفاظت، می توان میش مرغ را گونه ای در بحران انقراض درنظر گرفت. جمعیت این پرنده در کشور حدود 30 قطعه برآورد می گردد. زیستگاه این گونه به شدت تحت تاثیر فعالیت های کشاورزی، چرا و تغییرات کاربری اراضی می باشد. اقدامات حفاظتی باید به سرعت و مبتنی بر مدیریت پویای زیستگاه و حفظ مناطقی وسیع از اراضی بدون کشت و کار پرکار باشد. نتایج این پژوهش حاکی از آن است که عواملی مثل پایین بودن شدید فراوانی جمعیت، فعالیت های کشاورزی به ویژه در فصل به دنیا آمدن جوجه ها، تجمع طعمه خواران اهلی و وحشی در اثر عدم مدیریت صحیح پسماندها، برداشت تخم یا دست زدن به تخم ها از مهمترین تهدیدهای پیش رو در حفاظت از این گونه می باشد. اقداماتی از قبیل خریداری محصولات کشت شده برای سه سال متوالی، تبارشناسی و مطالعات تنوع ژنتیکی گونه جهت تعیین نزدیکترین جمعیت اهدا کننده تخم در خارج از ایران، مدیریت پسماند در زیستگاه ها، حذف سگ های ولگرد، برقراری وضعیت فوق العاده و پایش فشرده در دوره زادآوری، حلقه گذاری و ردیابی ماهواره ای جوجه ها در صورتی که تبعات منفی بر بقای آنها در پی نداشته باشد از مهمترین کارهایی است که در این بررسی و در راستای نجات گونه از بحران انقراض توصیه می گردد.
