واژه اپی ژنتیک در لغت به معنای فوق ژنتیک است و برای توضیح تغییرات قابل توارث صفات فنوتیپی که بر اساس توالی DNA نیست، به کار می رود. در اصطلاح، این واژه برای توضیح خیلی از جوانب انتقال اطلاعات ژنتیکی از خاموشی پایدار کل کروموزوم ها گرفته تا حفظ فعالیت اختصاصی ژن ها در بافت های مختلف و حتی تأثیر تغذیه در بیان ژن ها به کار می رود. آنچه بین این زمینه های مختلف مشترک است، این است که الگوی بیان ژنی خاص به وسیله عوامل درون یا برون سلولی تنظیم می شود و به طور متوالی در طول چندین تقسیم سلولی و حتی در طول میوز حفظ می شوند Imhof, 2006)).
