از هزاران سال پیش کشاورزان در نقاط مختلف دنیا به صورت تجربی به این نتیجه رسیده بودند که با افزودن برخی از مواد نظیر فضولات حیوانی، سفال شکسته، استخوان، خاکستر و ذغال به خاک، حاصلخیزی خاک افزایش یافته و رشد و عملکرد محصولات کشاورزی بهبود می یابد. در اوایل قرن بیست و یکم، خاک هایی حاصلخیز در حوزه رودخانه آمازون در برزیل کشف شد که علت اصلی حاصلخیزی بالای آن نسبت به خاک های اطراف، وجود ذغال و برخی از مواد دیگر نظیر استخوان ماهی، کود دامی، بقایای سفال و غیره در این خاک ها بود که هزاران سال پیش (حدود 450 سال قبل از میلاد مسیح) توسط بومیان آن منطقه به خاک افزوده شده بود. کشف این شناخته می شوند، سرآغاز ایده کربونیزه کردن « تراپرتا 1 » خاک ها که اکنون با عنوان زیست توده های آلی و افزودن ذغال حاصل از آن به خاک شد و ذغالی که با این فرآیند و با هدف نامیده شد. بیوچار یک ترکیب آلی بسیار پایدار با درصد « بیوچار » افزودن به خاک تولید می شود بالایی از کربن های آروماتیک می باشد که برای صدها تا هزاران سال در خاک پایدار باقی می ماند و بهعلت داشتن ویژگی های فیزیکی و شیمیایی منحصر بهفرد، توان بالایی در بهبود برخی از ویژگی های فیزیکی، شیمیایی و زیستی خاک و افزایش رشد و عملکرد محصول دارد. بنابراین، با افزودن آن به خاک، ضمن بهبود حاصلخیزی خاک، کربن زیست توده در ساختمان بیوچار به دام افتاده و ورود دی اکسیدکربن حاصل از تجزیه و تخریب زیست توده به اتمسفر بهمدت صدها تا هزاران سال به تعویق می افتد. اوایل قرن بیست و یکم را می توان آغاز فنآوری بیوچار در جهان دانست. بنابراین، یک فنآوری بسیار نوپا و خام می باشد که هنوز جای پژوهش بسیار زیادی در این زمینه وجود دارد. با این حال این فنآوری در چند سال اخیر در کشورهای مختلف دنیا موضوع بسیاری از پژوهش های علمی بوده است؛ به طوریکه چندین تیم پژوهشی در چند مؤسسه بین المللی و برخی از دانشگاه های بزرگ دنیا پژوهش های گسترده ای را در این زمینه آغاز کرده اند. با این حال این فنآوری هنوز در کشور ما ایران، چندان مورد توجه قرار نگرفته و دانشجویان و پژوهشگران چندان با این فنآوری آشنایی ندارند. در این کتاب، در فصل اول ویژگی های بیوچار و هیدروچار بیان خواهد شد و سپس در فصلهای دوم تا چهارم به ترتیب اثر بیوچار بر ویژگی های فیزیکی، شیمیایی و زیستی خاک مورد بررسی قرار خواهد گ
