دی اکسیدکربن (CO2) آزاد شده از جریان گازهای خروجی دودکش نیروگاه هایی که سوخت فسیلی می سوزانند بیشترین سهم را در انتشار این گاز که بیش از نیمی از اثرات گلخانه ای را شامل می شود، دارد. بنابراین، جداسازی CO2 از گازهای خروجی دودکش ها یکی از دغدغه های اصلی در کنترل انتشار گازهای گلخانه ای می باشد. از میان فناوری های مختلف جداسازی گاز، فناوری غشایی به دلیل مزایای فراوان، توجه بسیاری از پژوهشگران را جلب کرده است. در این پروژه سعی شده است که عملکرد جداسازی غشای سلولزاستات (CA)، به عنوان معروفترین غشای تجاری مورد استفاده برای جداسازی CO2، به روش آلیاژسازی بهبود یابد. در این خصوص، از کوپلیمر بلوکی پلی اتر بلاک آمید با نام تجاری پباکس (Pebax) که از کارایی مناسبی در جداسازی CO2 برخوردار می باشد، استفاده شده است. غشاهای آلیاژی سلولزاستات-پباکس به روش ریخته گری محلولی-تبخیر حلال ساخته شده و عملکرد آنها در جداسازی CO2 از نیتروژن (N2)، مورد بررسی قرار گرفته است. شکل شناسی این غشاها توسط آزمون میکروسکوپ الکترونی پویشی (SEM) بررسی شد. نتایج تراوایی گاز با استفاده از روش آزمون حجم-ثابت نشان داد که در فشار bar 2 تراوایی CO2 در غشای سلولزاستات با افزایش 8% درصد وزنی پباکس، بیش از 25% و گزینش پذیری ایده آل CO2/N2 معادل با آن نیز در حدود 59% رشد داشت.
