هدف از تحقیق حاضر تعیین تاثیر خودگفتاری بر توجه و عملکرد ورزشکاران نخبه تیر و کمان بود. روش تحقیق: به این منظور 24 کماندار دختر و پسر به روش تصادفی در دو گروه کنترل و تجربی (برای هر رشته هر گروه 12 نفر) جای داده شدند. پیش آزمون توجه در دو شرایط بدون حضور محرک مزاحم و با حضور محرک مزاحم به عمل آمد. همچنین ارزیابی عملکرد در پیش آزمون با پرتاب مجموعا 36 تیر صورت گرفت. سپس گروه آزمایش تحت آموزش خود گفتاری قرار گرفته و تمرین عملی انجام نمی دادند. بعد از 48 ساعت پس آزمون اجراء و توجه تکرار شد. از آزمون تحلیل واریانس مرکب و آزمون تعقیبی بونفرونی جهت تحلیل داده ها استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که، خودگفتاری تنها بر عملکرد زنان در رشته کامپوند (005/0 P =) اثر داشت در حالی که این اثر در عملکرد ریکرو زنان (34/0 P =) و در کامپوند مردان (47/0 P =) و ریکرو مردان (65/0 P =) معنا دار نبود. همچنین، خودگفتاری بر توجه مردان و زنان در شرایط با حضور محرک مزاحم و بدون حضور محرک مزاحم (05/0 < P) تاثیر معنی داری نداشت. نتیجه گیری: با توجه به نتایج به دست آمده می توان گفت که تاثیر خودگفتاری تنها بر عملکرد زنان در رشته کامپوند بیشتر است و تاثیر خودگفتاری بر توجه افراد جای تردید دارد و این اثر در هر دو حالت با و بدون حضور محرک مزاحم احتمالا در مردان و زنان یکسان می باشد.
